L.J. Booth schrijft geweldige songs, maar de ambitie om zijn werk gedegen te promoten daarin schiet hij zondermeer te kort. Het was dan ook meer geluk dan wijsheid dat ik ontdekte dat zich weer een L.J. Booth plaat naar de oppervlakte had weten te manoeuvreren. Het eind vorig jaar uitgebrachte The Road That Leads Me Home is zijn 4de album sinds Yarns uit 1987. Zijn hele oeuvre wordt door kenners bejubeld, en is bovendien gewoon verkrijgbaar bij CDBaby, maar echt stormlopen doet het niet bij L.J. Heeft het nooit gedaan overigens, maar de kwaliteit van zijn werk is er niet minder om. Vergelijk hem met iemand van het niveau Pierce Pettis, en je hebt een uitstekende indicatie waaraan je mag denken.

Zijn nieuwste werk is weinig veranderd ten opzichte van zijn vorige platen, behalve dat het technisch wellicht meer gedetailleerd is, vakkundiger ook. Hij maakt het soort muziek dat slechts matig verouderd met het verstrijken van de jaren. Op The Road That Leads Me Home is L.J. Booth compositorisch vaardiger dan ooit. Heerlijke gedragen songs waar vele van zijn tijdgenoten terecht jaloers op mogen zijn. 13 eigen composities met de uitzondering van Richard Thompson’s Bee’s Wing. 11 nieuwe songs voorzien van poëtische teksten, waarvan een download voor de liefhebber in adobe beschikbaar is op zijn homepage. Box Elder, origineel afkomstig van The Ox That Pulls The Cart, krijg hier een vernieuwde live interpretatie. Alle opnames zijn, overwegend akoestisch, en gemaakt of tijdens live optredens, of in  L.J.’s eigen huiskamer. In het korte Bendemeer’s Stream krijgt L.J. voornaamste bron van inspiratie de microfoon aangereikt, zijn vader. Waarna de plaat wordt afgerond met een gedragen My Father’s Shoes. We hebben een tijd mogen wachten op een nieuwe CD van L.J. Booth, maar het wordt beloond met een uitmuntende plaat.

Leuke bijkomstigheid welke ik aantrof was dat de hoes van deze plaat geschilderd  is door Tom Pirozzoli (website), ooit zelf een uitmuntende singer songwriter, was al jaren geleden onder mijn radar gedoken. Zijn laatste reguliere CD die ik heb weten te bemachtigen is het zeer lyrische American Tales uit 1997. Een opmerkelijk kundig artiest, en ik had geen enkel benul waarom hij zijn muziekcarrière gestopt had. Zijn schilderijen zijn echter minstens zo knap als zijn songs. Ook John Gorka’s laatste hoes blijkt van de hand van deze man. Ik zie de overeenkomst tussen Pirozolli’s schilderwerk en zijn muziek, beide hebben ze een aansprekende poëtische eenvoud. (SMP)